MERHABA DİYARBAKIR. ÖZLEDİK BE DİYARBAKIR SENİ!

Tam 55 yıl önce yarım asırdan beş fazla bir zaman oldu seninle tanışalı. Güzel ülkemiz Türkiye’nin dört bir tarafından öğretmen olmak için sana gelen gençlere ev sahipliği yaptın. Heyecanlı, kaygılı, telaşlı geldik sana. Senin havan, suyun, ekmeğinle ve seçilmiş öğretmen kadrosuyla şekillendi kişiliğimiz, kimliğimiz. Diyarbakır Eğitim Enstitüsü mezunu öğretmenler, bütün Türkiye’de marka olarak değerlendirildi.

Bayrağın dalgalandığı her yer vatandır ideali ile çıktığımız yolda farkımız fark edildi, takdir edildi. Meslek hayatımız boyunca ezildik, üzüldük, itildik kakıldık, zulme uğradık, sürgünler yaşadık amma vatan, millet, devlet, bayrak sevgimiz hep zirvede kaldı.

Öğretmenliğin, eğitim yöneticiliğinin, en iyisini, en güzelini, en verimli ve kalitelisini icra ettik. Bugün en gencimiz 70 ‘ni devirmiş, DEE mezunu genç ihtiyarlar ya da ihtiyar gençler olarak yüksek bir heyecanla Türk milletinin, Türk vatanının, Türkiye Cumhuriyeti devletinin, ses bayrağımız Türkçe’mizin sevdalısıyız. Rengini şehitlerimizin kanından alan, ay yıldızlı al bayrağımızın gölgesinde ölmeye, vatanımızın bölünmez bütünlüğü, milletimizin birlik, beraberlik, dirlik ve düzenliği için üzerimize düşen her görevi yapmaya hazırız.

ÖZLEDİK BE DİYARBAKIR SENİ….!

Tarih kokan surlarını, sur içini, küçelerini, Dağ Kapı, Mardin kapı, Urfa kapı, Tek Kapı, Çift Kapı, Ulu Cami’yi özledik. Hasan Paşa Hanı’nı, Dört Ayaklı Minare’yi, Malabadi Köprüsü’nü, Gazi Köşkü’nü, Balıkçılar Başı’nı, Keçi Burcu’nu özledik.

Türkçülüğün Esaslarının yazarı, “Güzel dil Türkçe bize/ Başka dil gece bize/ İstanbul konuşması/ en saf en ince bize”, diyerek Türkçe’nin önemini vurgulayan fikir ve düşünce insanı Ziya Gökalp’in doğduğu, soluklanarak yetiştiği güzel şehri özledik.

“Memleket isterim, kardeş kavgasına bir nihayet olsun/ Olursa bir şikâyet ölümden olsun.”, diyen Cahit Sıtkı Tarancı’nın adımladığı sokakları özledik.

Türkçe’mizin ilk sözlüğü Divan- Lügat-ı Türk’ün ortaya çıkmasına vesile olan 16 bin kaynak kitabını ki çoğu el yazması Türk milletine armağan eden Ali Emiri’yi yetiştiren güzel vatanımızın kültür şehrini özledik.

İstanbul İşgalinde Fransız generalin Fatih edası ile şehri dolaşmasını “Kara Bir Gün” Türk’ün ıstırabını dile getiren makalesi sonucu sürgün edilen Süleyman Nazif’in ruhunun dolaştığı Diyarbakır’ı özledik.

Karpuzunu, ciğer kebabını, kadayıfını, Şehmus Pastanesi’ni, Üç Kardeşler Kebap Salonunu, buz gibi ayranını özledik. Dilan sinemasında Ziya Gökalp adına ve anısına yapılan kültür etkinliklerini özledik. Deliloyu, Lorke Lorke türküsünün eşliğinde oynanan halayı, Çömçe Gelin’i, Çaçan’ı Çepik’i özledik.

Melik Ahmet Caddesindeki karpuz satıcılarını, sırtındaki satırın kabzasını göstererek “bu ne?”, diyen polise “karpuz da mı kesmiyek, memur beğ”, diye cevap veren Diyarbakır delikanlılarını özledik. Minibüs durağında; “ofisistasyon, ofisisstasyon”, diye yolcu çağıran gençlerin seslerini özledik.

Eğitim ve öğretim neferi olarak bizleri yetiştiren saygı değer öğretmenlerimizi özledik.

Okul arkadaşlarımızı, sınıf arkadaşlarımızı, yatakhanelerimizi, yemekhaneyi, derslikleri, salonları spor alanları ile Diyarbakır Eğitim Enstitüsü’nü özledik. Kantinin çaycısı Şaban’ı özledik.

Ülkemizin birlik ve dirlik içerisinde kalkınması, aydınlık yarınlara ulaşması için hep gayret içerisinde olan, haktan ve hakikatten taviz vermeden hedefine yürüyen, dost kılığına girmiş kalleşliklerle hep mücadele etmeyi vatan borcu bilen arkadaşlarımızı özledik.

Rahmetli Turgut Aslan Ağabey’imizin “Sakarya Türküsü” şiirini okuyuşunu, yine rahmetli Abdullatif Aköz’ün (nam-ı diğer muhtar) “Adana yollarında/ Pamuklar dallarında türküsünü söyleyişini özledik.

Anarşi döneminde kahpe kurşunlara hedef olan vatan sevdalısı, Yaşar Uytun, Hüseyin Bulut’u, Adnan Baydili’yi, Dinçer Saçlı’yı özledik.

Hakka yürüyen, Uçmağa varan devre arkadaşlarımız: Turgut Aslan’, Çerkez Nurettin, Keş Hüseyin, Yörük Beyi Mehmet Oruç, Fevzi Düzen, Hayati Mamak, Abdullatif Aköz, Süleyman Önal, İsmail Uğurlu, Yahya Özkan, Nabi Karakayış, Moğol Fevzi, Sıddk Şenel, Nurettin Kılıçlar, Süleyman Gürdal, Mehmet Ayvaz, Ercan Altınocak, Vahap Keçeciler’e Allah rahmetini esirgemesin.

Başta bizleri; iyi insan, dürüst vatandaş, kendisini eğitime adayan ve iyi öğretmen olarak yetişmemiz için emek veren, bilgileri ile yolumuzu aydınlatan vefat etmiş saygıdeğer öğretmenlerimizi Allah rahmet etsin. Hayatta olanlara da sağlık ve uzun ömürler diliyorum. Haklarınızı helal ediniz.

Saygı ve sevgilerimle… Allah’a emanet olun

İsmail Aslan/ Isparta

Köy enstitülerini kapatmakla başladı eğitim-öğretim tırpanlanmaya. Ardından öğretmen yetiştiren okullar, eğitim enstitüleri ve yüksek öğretmen okullarını bir bir tarih oldu. Öyle ya güçlü toplumlar iyi yetişmiş saygın öğretmenlerle kurulurdu. O yüzden ilk hedef öğretmeni değersizleştirmek, örnekliğini yok etmekti. Liyakatin yerine sadakati, bilimin yerine biatı esas alanlar başardılar da bunu.

Diyarbakır Eğitim Enstitüsü mezunları her yıl güzel ülkemizin bir köşesinde buluşur, dertleşir, helalleşirler. Bu yıl, Ankara’da bir araya geldiler. Mezunlar arasında bir öğretmen, İsmail Aslan, toplantının açış konuşmasını yaptı. Duygu yüklü bu konuşma, bir ülkenin gerçek gücünün ve vatanseverliğinin öğretmeni koruyan siyasette saklı olduğunu anlatmaktadır. Nereden nereye diyor ve arkadaşımın bu konuşmasını köşeme taşıyorum.

Hadi Önal/ 31 Ekim 2025/ Elazığ